سه شعر تقدیم به ساحت مقدس رضوی از سید حمیدرضا برقعی

سلام دوستان . سفر تمام شد و مسافر برگشت گرچه زیارت آقا تمامی ندارد، مثل هوا که در میان زندگی جاریست...این اشعار از سید حمیدرضا برقعی نخست تقدیم به امام مهربانیها و سپس تقدیم به خوانندگان این مطلب؛ قلمش پایدار.                                                                                                                                                                                                           

.

.

.

همیشه قبل هر حرفی برایت شعر می‌خوانم

قبولم کن من آداب زیارت را نمی‌دانم

نمی‌دانم چرا این قدر با من مهربانی تو

نمی‌دانم کنارت میزبانم یا که مهمانم

نگاهم روبه‌روی تو بلاتکلیف می‌ماند

که از لبخند لبریزم، که از گریه فراوانم

به دریا می‌زنم، دریا ضریح توست غرقم کن

در این امواج پرشوری که من یک قطره از آنم

سکوت هرچه آیینه، نمازم را طمأنینه

بریز آرامشی دیرینه در سینه پریشانم

تماشا می‌شوی آیه به آیه در قنوت من

تویی شرط و شروط من اگر گاهی مسلمانم

اگر سلطان تویی دیگر ابایی نیست می‌گویم:

که من یک شاعر درباری‌ام مداح سلطانم

***********

در آن کرانه که دل با ستاره همزاد است

به من اجازه ی در اوج پر زدن داده است

در آن کرانه که همواره یک نفر آنجاست

که در پذیرش مهمان همیشه آماده است

در آن کرانه که خورشید پیش یک گنبد

بدون رنگ ز بازار حسن افتاده است

همیشه از تو سرودن چه سخت و شیرین است

شبیه تیشه زدن‌های سخت فرهاد است

سؤال می‌کند از خود هنوز آهویی

که بین دام و نگاهت کدام صیّاد است؟

دلم که دست خودم نیست این دل غمگین

همان دلی است که جامانده در گهرشاد است

بدون فنّ غزل بی کنایه می‌گویم

دلم برای تو تنگ است شعر من ساده است

***********

ای راهب کلیسا دیگر مزن به ناقوس

خاموش کن صدارا، نقاره می زند طوس

  آیا مسیح ایران کم داده مرده را جان

جانی دوباره بردار با ما بیا به پابوس

  آنجا که خادمین‌اش از روی زائرین‌اش

گرد سفر بگیرند با بال ناز طاووس

  خورشید آسمان‌ها در پیش گنبد او

رنگی ندارد آری چیزی شبیه فانوس

  رؤیای ناتمامم ساعات در حرم بود

باقی عمر اما افسوس بود و کابوس

  وقتی رسیدی آنجا در آن حریم زیبا

زانو بزن به پای بیدار خفته در طوس