شده تا حالا به اسمتان فکر کنید؟ نه به خودِ خودِ اسمتان؛ به اینکه اگر عرف دنیا یک جوری بود که آدم ها باید خودشان برای خودشان اسم انتخاب میکردند یا خودشان را برای اسمی انخاب میکردند آنوقت شما چه اسمی را وصلۀ خودتان میدید؟ اصلاً میتوانستید روی خودتان اسم بگذارید؟ با چه ملاکی؟
اسم من پریچهر است، این را پدرم برایم انتخاب کرده،وقتی بخاطر اختلاف و تنوع نظرات، مجبور شده بودند قرعه بیندازند و سه بار قرعه زدند و (شاید با شیطنت پدر) هر سه بار افتاد که پریچهر شوم! (هرچند بعداً اکثر قریب به اتفاق اطرافیان مدعی شدند که نام من حاصل سلیقه ایشان بوده).
اما این روزها به این فکر میکنم اگر بجای نوزادی که هیچش معلوم نیست قرار بود آدمهایی که میشناسیم را نامگذاری کنیم، کِه را چِه میخواندیم؟
خیلی جالب است؛ آدم اینجور جاها سعی میکند عمیق نگاه کند به اطرافیانش، بهشان بیشتر فکر کند؛
من مثلاً محمدامین را همان محمد امین میگذاشتم بماند، پدر را میگذاشتم محمد یا شاید هم عسگر(نخندد کسی، خُب فکر است دیگر، کُنتر که نمی اندازد) اسم مامان را میگذاشتم شهربانو، به بی بی جانم هم همان بی بی جان میگفتم، اصلاً شاید اسمش را میگذاشتم "جان" جانِِ خالی.
خلاصه برای هرکی برنامه ای داشتم، امّا آدم به خودش که میرسد، میماند، دیگر انتخاب انقدرها راحت نیست، وسواس میگیرد اصلاً! "خود" است دیگر، خود که اَلکی نیست، کلی ناز و عشوه دارد برای خودش، کلّی دَک و پُز دارد، زودی به تریج قبایش برمیخورد.
به خودم که میرسم قطاری از اسامی زیبا و زشتی که میشناسم از ریل مغزم عبور میکند؛ زهرا، زینب، فاطمه، کلثوم، ...نه، اینها نه، چرایش را هم نمیگویم(به خودم ربط دارد) الهه وبهاره و پروانه و... نه، بیخیال؛ آنیتا و پارمیدا و پاتریشیا هم که...(خنده ام میگیرد).
پریزاد
من اگر جبر به انتخاب داشتم، میگذاشتم پریزاد، این اسم را میگذاشتم چون هیچوقت حسّ انسان بودن نداشته ام، نه اینکه فکر کنید دارم به خودم فحش میدهم، نه، انسان بودن پیچیده است هرچند ساده مینماید، سخت است، هزار تعریف از انسان میشود کرد.
من نه با تعریفی که عوام از انسان دارند مطابقم، نه به تعریف خواص میل میکنم، خلاصه این وسط یک جورهایی بلاتکلیفم، چِه که همیشه یک قطعه ازین پازل نه چندان ساده ام کم می آمده یا زیاد؛ همیشه پاهایم مثل دیگر آدم ها، بر زمین و سرم در آسمانها بوده؛
هرچند حس پری بودن هم ندارم، هرچند پری زیبا شده همان جنِّ خودمان است ومن هم از جن میترسم اما این راست تر بود، واقعی تر بود.
راستی، چند سطر قبل گفتم "جبر"؛ اگر جبر به انتخاب نداشتم اصلاً خودم را خسته نمیکردم، میگذاشتم همان بی اسم بمانم، مثل پوشه های new folder کامپیوترم که گاهی رغبتی ندارم برایشان اسم بگذارم، من هم new folder میماندم، اصلاً اینجوری بهتر بود، میگذاشتم هرکس، هرجور دوست دارد صدایم کند؛ حتماً چیزهای هیجان انگیزی از تویش در می آمد، مثلاً ممکن بود کسی در یک فروشگاه زنجیره ای پوشاک مرا شاپرک صدا کند و روزی دیگر از پشت پیچ راهروی دانشگاه صدایم کنند کرگدن.
اصلاً هیجانش به این بود که صادقانه تر خوانده میشدم، با چندین پیکسل وضوح بیشتر خودم را در مانیتور ذهن این و آن میدیدم.
راستی راستی چه خوب بود اگر اسم نداشتیم...
par