اهل این حوالی نیستم، مادرم میگفت.
آمده ام که نمانم ، که بروم اصلاً؛ سالهاست دارم میدوم که از ماندن فرار کرده باشم اما هنوز همینجام!
شبیه اهالی این حوالی اهلی شده ام گویی؛ و دیگر، رفتنم همان در "ماندن" بودن است.
.
مادرم عروس کاجها بود و میگفت: «یا شناسنامه ات را عوض کن، یا پیِ شَهرت بگرد.»
و من دنبال کفشی ام تازگی ها، که پایم را نزند و رفیق سفر باشد.
نمیدانی،
بخدا نمیدانی ،چه دشوار است بستن این چمدان !
.....
یاحق.
این ذی القعده گذشت، این "واعَدْنا..." هم.
...
دیشب بود که تقویم را بازکرده بودم و یک هویی چسبیده بود نگاهم به حروف عربی کنارصفحه !
ذی القعده دارد آخرین نَفَس هایش را میزند،، "واعَدْنا..." در راه است، موسِم موسایی شدن بوده و دست به دامانش به طور رفتن، در خلوت ماندن و با پیغام برگشتن ، ساعت من اما خواب ماند!
و حالا در ولولۀ وهم ها و ولع ها این چلّه هم حِله اش را دارد جمع میکند کم کم؛ حالی از کودکی هایم دست داد، آن زمان که بی بی جان می آمد خانه مان، دیر می آمد که زود برود ، رفتنش را نمیخواستم، جای خالیش را تاب نداشتم، کفش هایش را قایم میکردم یک جای عجیب و غریبی تا بماند، بعد مینشست مرا مینشاند روبرو و میگفت جای کفش ها را که خودم بلدم اما تو خودت بگو تا کی میشود بمانم آخر؟ رفتنی باید برود...
و بعد صبح خیلی زود ، وقتی در خواب بودم، سفر-بُنّه اش را که همیشه یک کیف زنانۀ کوچک و سبک بود جمع میکرد و میرفت و چند ساعتی بعد، وقتی آفتاب میرسید روی صورتم، وقتی بیخبری شب را کنار میزدم از روم ، تازه میفهمیدم چه به روزم آمده، دیگر من میماندم و گریه و آن جای خالی کُشنده؛ هِی خودم را سرزنش میکردم که چرا خواب ماندم،
چرا خواب ماندم؟
چرا خواب ماندم؟
.
انگار این رسم محکمِ دیرین استثنا ندارد، کوچک و بزرگ نمیشناسد، این ور و آن ورِ جهان فرقی نمیکند برایش؛
انگار عقد "خواب و حسرت" را در آسمانها بسته اند.
سجلّ اولی را بگشایی نام دومی در پسینْ برگ آن خوش نشسته؛ دومی را بخواهی بشناسی باید بگردی دنبال اولی.
.....
*فاضل نظری
یک جفت جوراب
آیینۀ جیبی
دو دانه کتاب
کمی هَله هوله
میدانی؟! راستش من کاره ای هم نیستم، این چمدان خودش بسته شد.
میهمان رضا (ع) که باشی، کفش هایت پیش تر از تو می روند...
باور کن!
.....................
سلام چند روزی خاک بوس آقایم، در حرم جایتان خالی...خدانگهدار.
par
حالا رسیده ام به معنای بودن
به اینکه چرا خانه مان خالی نبود؟
تو تمام هستی ما بودی
...
چمدان را که می بستی
بوی بی کسی داشت به مشام میرسید
و ما
چونان در قماری
مات!
یک شبه هستی مان را باختیم
و مبهوتِ کیش تو
به مهره ها ی سوخته ای بدل گشتیم
که شاه خویش را از دست داده اند
...
حالا رسیده ام به معنای جانبازی
به اینکه چقدر جای خالی ات در سینه ام درد میکند!
par
چمدان دست تو و ترس به چشمان من است
این غم انگیزترین حالت غمگین شدن است...
