آرام
در خواب
بر تخت روان می بردندش
پادشاه مملکتی نبود
اما همه همصدا
به افتخارش یک آواز را میخواندند:
"به عزّت و شرفِ لا إلهَ ألَّا ألله..."
.
.
.
وَجاءَتْ سَکْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذلِکَ ما کُنْتَ مِنْهُ تَحید"
به راستى که بیهوشى مرگ فرامىرسد. این است آنچه از آن میگریختی"
ق.19p
روزی
چشم باز کنی
(و خورشید تو، فقط سایه ای بوده باشد یا مثلاً یک نقش کودکانه، بر سینۀ دیوار)
یوم الحسرت در راه است...
par
+ ، تکرار میکنم خودم را، از بی حرفیست؛ که این بیخود از تکثیر وامانده.
+ بر من خرده مگیر! مگیر، مگیر...
گاهی حکایت حالت میشود حکایت زخمویی سرخوش، که زخمِ بر چهره اش را آنقدر، هر روز در آینه دیده گویی دیگر جزئی از خود میداندش.
مثل اینکه یادت رفته باشد صورت که نباید جای زخم باشد؛ اصلاً انگار اگر نباشد چیزی از تو سرجایش نیست.
دیگران هم همینطوری عادت کرده اند اینکه تو را زشت ببینند، انگار آنها هم متوجه اش نیستند یا اگر باشند شانه بالا می اندازند و به روی خود نمی آورند؛ تو هم با همین خیال، آسوده ای؛ به اینکه کسی حواسش نیست، به اینکه اصلاً مهم نیست ، به جایی برنمیخورد که...
بعد، یک روز یک عابری که هیچ سر و سرّی هم باتو ندارد، اصلاً نمیدانی از کجا پیدایش میشود، یک هو مقابلت سبز شده، در صورتت نگاه میکند و میگوید: « إ... صورتت چرا زخمه؟!»
و همینجوری، یک هو، ساده، رد میشودو همینجوری،به همین یکهویی، بیدار میشوی ازخواب، گیج تلنگری که خورده به آسودگیهات، کم کم حواست سر جایش می آید، تازه یادت می افتد باید خجالت بکشی.
........
پ.ن:امان از زخم هایی که درد نمکنند
par
گرگ،
شنگول را خورده است
گرگمنگول را تکه تکه میکند
بلند شو پسرم!
این قصه برای نخوابیدن است
...............
گروس عبدالملکیان
خوابنامه ای با ژست بیداری
میهمانِ بی وعده نیست
مرگ!
گاهی اول، زنگِ همسایه ات را میزند
گاه
ظرف خرما را از تو گرفته، میدهد به کناریت
که بگیرد دست هایت را...
به هرحال
از میز شامی که چیده ای پیداست، میهمان ی در راه است
و هرچه را ناخنک میزنم طعم حلوا میدهد!
(دیروز جناب عزرائیل، میهمانِ همسایه ام بود)
par
سلام دوستان! بعضی از مخاطب ها گفته بودند سرعت وب پایینه و من تعداد زیادی از عکس ها رو حذف کردم؛ آیا تغییری ایجاد شده؟ یا نه؟