این آخرین پیاده روی دسته جمعی مان بود

آرام

در خواب

بر تخت روان می بردندش

پادشاه مملکتی نبود

اما همه همصدا

 به افتخارش یک آواز را میخواندند:

                    "به عزّت و شرفِ لا إلهَ ألَّا ألله..."

.

.

.

وَجاءَتْ سَکْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذلِکَ ما کُنْتَ مِنْهُ تَحید"

به راستى که بیهوشى مرگ فرامى‏رسد. این است آنچه از آن می‏گریختی"

ق.19p

..............................................................................................................................

شاید هربار با قطار قبلی باید می‌آمدم

وقتی که جامه‌دانم را می‌بستم

پیراهن‌ام به یاد تو تا می‌خورد

و خواب اهتزازش را می دید

وقتی رسیدم اما ...

آه !

با آن جنین خواب‌های هزاران سال

چه باید

می‌کردم ؟

پیراهن من آیا

باید به قامت‌اش

کفنی می‌شد

می‌پوسید ؟

تقدیر من همیشه چنین بود

و شاید این طلسمی‌ست

که تا همیشه دست نخواهد خورد

روزی کنار رودی

مردی

کلید بخت‌اش در آب افتاد

و آن کلید را

شیطان‌ترین ماهی‌ها بلعید

و سوی دوردست‌ترین دریاها

گریخت

و یک نفر که پیش‌تر از من رسید

صیاد شاه‌ماهی من شد

و من دوباره دیر رسیدم

قلاب من گلوی مرا می‌درد

و تو به هیات پریان

در آب‌های دور

تن‌ات را می‌شویی

.....

حسین منزوی

( از بی حرفی نیست، نمیدانم چرا هی به سراغم می آید، در سرم میپیچد، لابلای سلولهای مغزم، لابلای موهام مینشیند، تاب میخورد، غمزه میریزد ومشغولم میدارد، یادمرگ!)

93/5/8