اهل این حوالی نیستم، مادرم میگفت.
آمده ام که نمانم ، که بروم اصلاً؛ سالهاست دارم میدوم که از ماندن فرار کرده باشم اما هنوز همینجام!
شبیه اهالی این حوالی اهلی شده ام گویی؛ و دیگر، رفتنم همان در "ماندن" بودن است.
.
مادرم عروس کاجها بود و میگفت: «یا شناسنامه ات را عوض کن، یا پیِ شَهرت بگرد.»
و من دنبال کفشی ام تازگی ها، که پایم را نزند و رفیق سفر باشد.
نمیدانی،
بخدا نمیدانی ،چه دشوار است بستن این چمدان !
.....
یاحق.
این ذی القعده گذشت، این "واعَدْنا..." هم.
...
دیشب بود که تقویم را بازکرده بودم و یک هویی چسبیده بود نگاهم به حروف عربی کنارصفحه !
ذی القعده دارد آخرین نَفَس هایش را میزند،، "واعَدْنا..." در راه است، موسِم موسایی شدن بوده و دست به دامانش به طور رفتن، در خلوت ماندن و با پیغام برگشتن ، ساعت من اما خواب ماند!
و حالا در ولولۀ وهم ها و ولع ها این چلّه هم حِله اش را دارد جمع میکند کم کم؛ حالی از کودکی هایم دست داد، آن زمان که بی بی جان می آمد خانه مان، دیر می آمد که زود برود ، رفتنش را نمیخواستم، جای خالیش را تاب نداشتم، کفش هایش را قایم میکردم یک جای عجیب و غریبی تا بماند، بعد مینشست مرا مینشاند روبرو و میگفت جای کفش ها را که خودم بلدم اما تو خودت بگو تا کی میشود بمانم آخر؟ رفتنی باید برود...
و بعد صبح خیلی زود ، وقتی در خواب بودم، سفر-بُنّه اش را که همیشه یک کیف زنانۀ کوچک و سبک بود جمع میکرد و میرفت و چند ساعتی بعد، وقتی آفتاب میرسید روی صورتم، وقتی بیخبری شب را کنار میزدم از روم ، تازه میفهمیدم چه به روزم آمده، دیگر من میماندم و گریه و آن جای خالی کُشنده؛ هِی خودم را سرزنش میکردم که چرا خواب ماندم،
چرا خواب ماندم؟
چرا خواب ماندم؟
.
انگار این رسم محکمِ دیرین استثنا ندارد، کوچک و بزرگ نمیشناسد، این ور و آن ورِ جهان فرقی نمیکند برایش؛
انگار عقد "خواب و حسرت" را در آسمانها بسته اند.
سجلّ اولی را بگشایی نام دومی در پسینْ برگ آن خوش نشسته؛ دومی را بخواهی بشناسی باید بگردی دنبال اولی.
.....
*فاضل نظری
نور
صدا
تصویر
(همه چیز داده)
نوبت توست
"حرکت" !
...........
سلام
برگشتم، با دلی که نمیدانم آورده ام یا نه.
par
گفت: سفر حسین که میروی تشنه باش و شکمت را از لذائذ اطعمه تهی بدار و أشربه را از گلویت دریغ!
گفتم: ادا میکنم.
سفر آغاز شد و هنوز ثلثی از روز نگذشته بود که تاب اندکی تشنگی نیاوردم و عهد شکستم
گفتم تحمل عطش بسیار سخت است اما خواهش شکم را میتوان تاب آورد؛ لب فرو بستم تا شبیه ارباب شوم
.
و روز به نیمه نرسیده بود که پیمانۀ طاقت به سر رسید و باز... عهد... شکست!
می اندیشیدم: وای بر اطفال کاروان حسین!
par
سلام عازم کربلا هستم و آتشفشانی از واژه در گلویم خاموش!
خسته ام
دعا کنید ازمن، چیزی باز نیاید
............
همین
par
چمدان دست تو و ترس به چشمان من است
این غم انگیزترین حالت غمگین شدن است...
"به سوی خراسان"
نه پس کوچه های منتهی به پارک
نه بازار شلوغ روبرو
فردا فقط باید از چادرم بخواهم / که در آغوشم بگیرد
کنارخیابان ایستاده و برای تاکسی راه آهن / دست تکان دهم
.
فردا در را که باز کنی از من، تمامِ شهر کم شده / از تمام عروسک های این اتاق، من.
و از پس پنجرۀ قطار
دخترک برای چمدانِ جا مانده اش
دست تکان میدهد...
par