از من ها، از هیج نبودن ها

گاهی،  کاری که چشم های بی رغبت یک رهگذر با آدم میکند؛   به سالها، لشکر سلم و تور نتواند!

.

.

.

که عالیجنابی بوده باشی

سالهاست لشکرش مرده، دشمن خانه اش را به یغما برده و هنوز دلگرم شمشیریست که زنگارش از پای درآورده!

.....

+نسیمی کافیست اینطور وقت ها، تا ستونهای پوشالیت را بریزاند؛

.....

+ممنون غریبه؛

+مرا کشت تا دوباره به دنیا بیاورم خودم را.

+این نوشته هم بسی نامتجانس اند کلماتش و موسیقی بیربط جملاتش با هم ، زبان حال نگارنده است.

par

و او عاشق پیغبری شد...

از ساره:

 

چنین ستبر و مغرور که تویی

شوالیه های سرسختی

بی شک به خانه هاشان باز خواهند گشت

 به شکوه اَرگ ها سوگند

حرف آمدنت

حتی میان

          تَرَک های هر کنگره نیز

         پیچیده بود

آن هنگام که ارتشی بودم، از قیصر و کاووس

  با خورشید طلوع کرد

                       معشوقه ای مبعوث در انگور و می

                       به ظهور ایستاده با تنبور و نی با چشمان عربی،

  که تا در من نگریست

امپراطوری برجای بودم، معزول

عالیجنابی  سپرانداخته

                        با ارتشی که دیگر نداشت

                      با تمام اینها

                       هرگز چنین برنده نبودم...

p.ar