چیز زیادی نمانده از ما. شبیه قاشقی شکر، حل شدیم در فنجان قهوه مان.
یک آرزو بکن
آرزو؟!
اومم... مثلا کسی بیاید، مرا با ساعت امشب عقب بکشد، آنقدر عقب که بتوانم برگردم کافه رِنو؛ سیاهی موهایم را از روی میزهاش بردارم بگذارم روی سرم.
و این ژاکت کهنه که به تن داری کلاف کاموایی شود در دست های بی چروک من. آنوقت رَج های قشنگ تری ببافم...
.
_________________
یک آرزو به وقت امشب
امشب که عقربه ها به عقب میروند
شب اول پاییز 94
مهرتان مبارک...
.
هیچ بعید نیست
آن چراغ که میدرخشد از دور
چشم های گرگی باشد
که به شکار آمده !
par
" چرا این همه فرق میکند تاریکی با تاریکی؟ ... چرا تاریکی ته گور فرق میکند با تاریکی این اتاق؟ .. فرق میکند با تاریکی ته چاه؟ .. فرق میکند با تاریکی زاهدان؟ .. وقتی دایی، با آن دو حفره ی خالی چشمها توی صورتش، برگشت طرف درخت انجیر وسط حیاط طوری برگشت که انگار میبیند، طوری برگشت که من ترسیم، تو بگویی دایی! چرا تاریکی ازل فرق میکند با تاریکی ابد؟ ... چرا تاریکی پشت چشمهام سوزن سوزن میشود، دایی؟ .... "
چاه بابل ... رضا قاسمی ...
____________________________________________
این پست از وبلاگ دیگریست که به دلایلی خوش ندارم نامش را بنویسم
«أعوذُ بِالله مِن نَفسی»
به زاویه که نگاه کنی
حرف دقیقی دارد برای گفتن. زاویه در ابتدا و از رأس -به هردرجه ای که باشد- کوچک است، فاصلۀ بین دو نیم خطش به چشم نمی آید؛ اما هرقدر که پیش تر بروی این شکاف بیشتر و بیشتر میشود. تا جایی که در امتداد آن، در فاصله های دور، خیلی دور، میتوان دوشهر، دو قاره، دو کهکشان را میان یک زاویه جا داد.
برخی اشتباهات هم اینچنیند، گذر زمان بهشان عمق میدهد، یا عمقشان را نشان میدهد...
par
..............
ضمن احترام خدمت دوستان ریاضیدان و فیزیکدان
کنار خیابان ایستاده باشی، یک ماشینی بیاید، بی هوا، بگذرد از پیش روت، چرخ هایش با شیطنتی تمام لیز بخورند بر خیابان و قیــــــــــــــژژژژ، ...
خیابان
ساده ترین ترجمه اش
خیابان است
معانی عمیق تَرَش را
شب هایی فهمیدم
که یک بمبِ کم تحمل،
درونم بغض میکرد
و تا صبح،
می افتادم به شمارش معکوس!
که با صدای کرکرۀ اولین مغازه
خودم را شلیک کنم از خانه
شاید
بعضی تکه های خطرناکم،
بیرون بپاشند از من
همۀ فکرهای منفجره، حس های محترقه
جایی باید
رها شوند
مثلاً
خیابانی خلوت و دراز،
حوالی 5صبح
par
کاش میدانستم چیست
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست...
.
.
.
روزگاری هم بود که فکر میکردم باید "بمانی تا عشق، خود، سراغت را بگیرد"!
par
از کنارم برخاستی
که لحظه ای نباشی
.
.
.
و روزهای خوش
به همین سادگی تمام شد!
par
چمدان دست تو و ترس به چشمان من است
این غم انگیزترین حالت غمگین شدن است...
"من"
شاعر در پی شاهکار است
و حواسش نیست،
شاهان چندان کاری هم نمیکردند...
par
"به سوی خراسان"
نه پس کوچه های منتهی به پارک
نه بازار شلوغ روبرو
فردا فقط باید از چادرم بخواهم / که در آغوشم بگیرد
کنارخیابان ایستاده و برای تاکسی راه آهن / دست تکان دهم
.
فردا در را که باز کنی از من، تمامِ شهر کم شده / از تمام عروسک های این اتاق، من.
و از پس پنجرۀ قطار
دخترک برای چمدانِ جا مانده اش
دست تکان میدهد...
par
مورچه ها
آرام
آرام
از خاک بیرونم میکشند
زندگی
از نو شروع شد...
par
خدایا ممنون که بهم غم دادی میدونستی وقتی حالم خوبه کاری باهات ندارم وقتی همه چیز بر وفق مراده، سراغت نمیام ممنون که دوباره غم رو به سراغم فرستادی تا از سرکشی نجاتم بده.
وَ إِذَا مَسَّ الْانسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا
par
با برادر کوچکم
هرچه روزنامه در خانه هست جمع میکنیم
تا غروب
گوشه حیاط
سیب زمینی هایمان را در آتش بپزیم
**** *** ***
روزنامه ها
عکس ها
خبرهای جهان
آرام
آرام
دود میشود
*** *** ***
تکه های برشته را با هیجان در دهان میگذاریم
و به هم میگوییم
عجب به درد میخورند این روزنامه ها
par
"تنها"
چایی اش را سر میکشد. چایی ام را سر میکشم
روزنامه اش را میخواند. بی اختیار ناخن میجوم
به سینما میرود. آلبوم شخصی ام را ورق میزنم
حوله اش را برمیدارد.شام میخورم
با دیازپام میخوابد. به سوزش معده ام فکر میکنم
گاه گاهی حالش خوب است، به سراغم میاید و از پشت شیشه به هم لبخند میزنیم بی نگرانی از چینهای پیشانی هم
او حرف میزند، من چُرت.
حتی گوشی تلفن را برمیدارد و لبهایش تکان میخورد. نگاهش میکنم بی آنکه بفهمم چه میگوید
شاید صدایم میکند... نمیشنوم
فکر میکنم عجب دیوارهای قطوری دارد این زندان!
بیخیالش میشوم
به سلولم برمیگردم و همچنان در لباسهایم حل میشوم
من با دیوارهای خود راحت ترم!
par