نوشتن برای بعضی ها یک ژست است ، برای بعضی ها یک فن
آدمهایی هستند اما، که مینویسند تا زنده بمانند
و تو تصور کن کسی را که نوشتن برایش «ممدّ حیات» باشد؛ که ننویسد اگر، گویی به شماره می افتند نفس هایش
و تصور کن کسی را که چندیست به تنگی نفس مبتلا گشته و ریه هایش پر است اما، از شوق زندگی
.
.
....حال این روزهایم را برایت گفتم
.
.....................
+یک روز میگویم چرا بعضی به نوشتن زنده اند
صوت ملایم مُصحَف میپیچد میان غُلغُل کتری، سرمای خفیفی از لابلای پتو خزیده روی دست و پات.
تَق تَق، چَق چَق، کمی آنطرف تر دستی دارد استکان میچیند ؛ صاحب دست زیر لب زمزمه میکند. "بِسم الله" اش مثل همیشه نجیب است، آنقدر که اگر دمدمۀ بی صدای صبح نباشد نمیتوان آن را شنید.
شـُــــــر... استکانها یکی یکی پُر میشوند، صوت مصحف رسیده است به "واقعه"، به «لَوْ نَشَاء جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْکُرُونَ». از شیار چشم های نیمه بازت ردّ ستون بخار را میگیری، از لولۀ کتری تا جایی مبهم در هوا. جهان شبیه یک سمفونی آرام، زمان شبیه دوره گردیست که ارکستر را برگُرده گذارده و عبور میکند از پیش روت.
تنی که گلوله کرده ای زیر پتو را آرام آرام رها میکنی، گرما میدود زیر پوستت، خواب را با همۀ سنگینی کنار زده ای که شریک کرده باشی همۀ حواس پنجگانه ات را در تجربۀ درک بهشتی زمینی.
میدانی، به گمانم از آیات خدا یکی این باشد که در تاریک روشن صبح، زنی با چادر نمازِ سفیدِ گلدار، دست به موهایت بکشد...
par
حالا
بین من و تو
یک نقطۀ اشتراک هست
اینکه هردویمان
از من خسته ایم...
par
امروزم
کولاژی بود از ترجمۀ زبان أجنبی و کمی خوانشِ شعر و غور در دنیای مجازی
آخرشب، بلآخره بعد از یک سال و اندی دست به قلم برده
و طرحی زدم بر کاغذ
....................................
پ.ن:
جای یک بیت شعر [...اینجا...] خالیه.
پ.ن2:
ترسی در دلت تولید میشود
وقتی ببینی
از نقش های خوش آب و رنگ قدیمیت، آنقدر "غافل" ماندیی
که خاکِ نشسته بر آن
آستینت را سیاه میکند
(تو خود حدیث مفصل ، بخوان ازین مجمل)
"به سوی خراسان"
نه پس کوچه های منتهی به پارک
نه بازار شلوغ روبرو
فردا فقط باید از چادرم بخواهم / که در آغوشم بگیرد
کنارخیابان ایستاده و برای تاکسی راه آهن / دست تکان دهم
.
فردا در را که باز کنی از من، تمامِ شهر کم شده / از تمام عروسک های این اتاق، من.
و از پس پنجرۀ قطار
دخترک برای چمدانِ جا مانده اش
دست تکان میدهد...
par
خدایا ممنون که بهم غم دادی میدونستی وقتی حالم خوبه کاری باهات ندارم وقتی همه چیز بر وفق مراده، سراغت نمیام ممنون که دوباره غم رو به سراغم فرستادی تا از سرکشی نجاتم بده.
وَ إِذَا مَسَّ الْانسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا
par
با برادر کوچکم
هرچه روزنامه در خانه هست جمع میکنیم
تا غروب
گوشه حیاط
سیب زمینی هایمان را در آتش بپزیم
**** *** ***
روزنامه ها
عکس ها
خبرهای جهان
آرام
آرام
دود میشود
*** *** ***
تکه های برشته را با هیجان در دهان میگذاریم
و به هم میگوییم
عجب به درد میخورند این روزنامه ها
par