آرام
در خواب
بر تخت روان می بردندش
پادشاه مملکتی نبود
اما همه همصدا
به افتخارش یک آواز را میخواندند:
"به عزّت و شرفِ لا إلهَ ألَّا ألله..."
.
.
.
وَجاءَتْ سَکْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذلِکَ ما کُنْتَ مِنْهُ تَحید"
به راستى که بیهوشى مرگ فرامىرسد. این است آنچه از آن میگریختی"
ق.19p
نهایتاً... من اشلی هستم، تو اسکارلت اوهارا، اینجا بشود امریکای دوپاره. من دکتر ژیگوا هستم، تو لارا، این جا بشود روسیۀ انقلابی. آخرش میگویم "عشق اگر خوش عاقبت بود که راه نمیکشید به سینما".
-دکتر داتیس-
.
..................
*یغما گلرویی: -مگر تو با ما بودی-
کنار خیابان ایستاده باشی، یک ماشینی بیاید، بی هوا، بگذرد از پیش روت، چرخ هایش با شیطنتی تمام لیز بخورند بر خیابان و قیــــــــــــــژژژژ، ...
هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق
پیلۀ رنجِ من ابریشم پیراهن شد
شمع حق داشت به پروانه نمی آید عشق
...
..
.
که بهاری نشسته در سینه ات باشد، منتظر ، همینطور خیره خیره با چشم های معصومش نگاهت کند، که یعنی تنگ است اینجا، یک کاری بکن.
هیچ از دستت برنیاید.
نشسته باشی ، خیلی آرام ، روبروی آینه، خیره به قفلِ بر لبهات، در فکر کلیدی که نمیدانی در کدام چاه ، کدام صحرا، کدام رود باید بگردی پی اش . کفن بدست منتظر مرگِ اولین چلچله در حنجره ات باشی!
...................................
+هزار نگفته دارم، زبان دیگر کشش ندارد، کلمات به کار نمی آیند و قلم هم تازگی ها راه نمیدهد، هزار نگفته دارم و خاموشم، نه اینکه نخواهم، میخواهم بگویم، نمیتوانم، نمیشود.
حالا
بین من و تو
یک نقطۀ اشتراک هست
اینکه هردویمان
از من خسته ایم...
par
خیابان
ساده ترین ترجمه اش
خیابان است
معانی عمیق تَرَش را
شب هایی فهمیدم
که یک بمبِ کم تحمل،
درونم بغض میکرد
و تا صبح،
می افتادم به شمارش معکوس!
که با صدای کرکرۀ اولین مغازه
خودم را شلیک کنم از خانه
شاید
بعضی تکه های خطرناکم،
بیرون بپاشند از من
همۀ فکرهای منفجره، حس های محترقه
جایی باید
رها شوند
مثلاً
خیابانی خلوت و دراز،
حوالی 5صبح
par
اینکه او
که دوستش داری
با تو نباشد
چیز جدیدی نیست
.
.
.اما گاهی
آنکه دوستت دارد هم
روی بر میگیرد!
par
........................................
+بَسَم حکایت دل هست با نسیم سحر ولی به بخت من امشب سحر نمیآید
میخواهم بنویسم، نمیتوانم، نمیشود, حرف، مثل استخوانِ ماهی در گلویم گیر کرده نه پائین میرود که بیخیالش شوم، نه بیرون میآید که پرتش کنم جایی
و از او، از حرف، حرفِ دل فقط حرفش میماند و دهان ناکام
میخواهم بگویم ، نمیشود، گیر کرده، زور میزند، پنجه می اندازد، فشار می آورد و در همان نقطه میماند و در همان نقطه زخم میزاید
و از حرف، فقط میماند حرفش و دردی که گلویم را میسوزاند.
تمام.
par
جز من که رِند و عاشقِ از سر گذشته ام
آن تُرک مست را که تواند عنان گرفت؟
.
.
.
و همینقدر از عمر، گذشت تا یافتم
"درد"
خیر اندیش‌ْرفیقیست، کز مَهلکه، برکنار میداردم...
(وَ إِذَا مَسَّ الْانسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا...)
par
امروزم
کولاژی بود از ترجمۀ زبان أجنبی و کمی خوانشِ شعر و غور در دنیای مجازی
آخرشب، بلآخره بعد از یک سال و اندی دست به قلم برده
و طرحی زدم بر کاغذ
....................................
پ.ن:
جای یک بیت شعر [...اینجا...] خالیه.
پ.ن2:
ترسی در دلت تولید میشود
وقتی ببینی
از نقش های خوش آب و رنگ قدیمیت، آنقدر "غافل" ماندیی
که خاکِ نشسته بر آن
آستینت را سیاه میکند
(تو خود حدیث مفصل ، بخوان ازین مجمل)
کاش میدانستم چیست
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست...
.
.
.
روزگاری هم بود که فکر میکردم باید "بمانی تا عشق، خود، سراغت را بگیرد"!
par
سلام دوستانِ خوبم، انشالله که حالتون خوبه
تصمیمِ حقیر بر اینه در این روزهای مبارک، شاد بنویسم؛ پس فعلاً این پست با چند عاشقانه، به افتخار دلدادگی ها، پیشکش
...................................
چه شیرینی...
جهان را چونان نقشه ای
تا میکنی
و در جیب کناریت میگذاری
حالا:
1/ تو ماندی و من
2/تو ماندی و حل میشوم درتو، کم کم
3/فقط تو ماندی
***
اینک
جهانی مقابلم ایستاده
با مُشتی نبات، در جیب دیگرش
....................................
چه صمیمی با تو...
حالاحس میکنم
کودکی دست مرا گرفته
دست دلم را
یا شاید
دلی
مرا کودک میکند
....................................
خانُمانه...
آن مرد آمد
با تصویری به هیبت سپه سالاران
و چشمانی
به شیطنت کودکان...
par
عدل
خانه ای کاهگلی در قاسم آباد
یا اتاقی مبله/ درهریک از برج های شیکاگو
فرقی نمیکند
پنجره را که باز کنی
تمام اکسیژن زمین را
به خانه ات خواهی برد
و به عشق اگر راه دهی
می آید/ همچون مِه در خانه ات/ لا به لای تمام اشیاء ، تمام فکرها مینشیند
هم خانه ات میشود/گَرد میگرد/ چای را دم، رختخواب را پهن!
لبخند میزند
فقط کافیست
با نگاه غیر مسلّح/ به سراغ ماه بروی
تا دست ها را بالا برده
تکان دهد برایت...
par
شهریور1389
....................................................................................................................................
بیربط.ن:
نگرانم، نگران کشورم ، مردُمم
از سخنان چند پهلو و حاشیه دارِ دیروز رئیس جمهور متاسفم!
از کنارم برخاستی
که لحظه ای نباشی
.
.
.
و روزهای خوش
به همین سادگی تمام شد!
par
از ساره:
چنین ستبر و مغرور که تویی
شوالیه های سرسختی
بی شک به خانه هاشان باز خواهند گشت
به شکوه اَرگ ها سوگند
حرف آمدنت
حتی میان
تَرَک های هر کنگره نیز
پیچیده بود
آن هنگام که ارتشی بودم، از قیصر و کاووس
با خورشید طلوع کرد
معشوقه ای مبعوث در انگور و می
به ظهور ایستاده با تنبور و نی با چشمان عربی،
که تا در من نگریست
امپراطوری برجای بودم، معزول
عالیجنابی سپرانداخته
با ارتشی که دیگر نداشت
با تمام اینها
هرگز چنین برنده نبودم...
p.ar
چمدان دست تو و ترس به چشمان من است
این غم انگیزترین حالت غمگین شدن است...
"من"
شاعر در پی شاهکار است
و حواسش نیست،
شاهان چندان کاری هم نمیکردند...
par
مورچه ها
آرام
آرام
از خاک بیرونم میکشند
زندگی
از نو شروع شد...
par
با برادر کوچکم
هرچه روزنامه در خانه هست جمع میکنیم
تا غروب
گوشه حیاط
سیب زمینی هایمان را در آتش بپزیم
**** *** ***
روزنامه ها
عکس ها
خبرهای جهان
آرام
آرام
دود میشود
*** *** ***
تکه های برشته را با هیجان در دهان میگذاریم
و به هم میگوییم
عجب به درد میخورند این روزنامه ها
par
"تنها"
چایی اش را سر میکشد. چایی ام را سر میکشم
روزنامه اش را میخواند. بی اختیار ناخن میجوم
به سینما میرود. آلبوم شخصی ام را ورق میزنم
حوله اش را برمیدارد.شام میخورم
با دیازپام میخوابد. به سوزش معده ام فکر میکنم
گاه گاهی حالش خوب است، به سراغم میاید و از پشت شیشه به هم لبخند میزنیم بی نگرانی از چینهای پیشانی هم
او حرف میزند، من چُرت.
حتی گوشی تلفن را برمیدارد و لبهایش تکان میخورد. نگاهش میکنم بی آنکه بفهمم چه میگوید
شاید صدایم میکند... نمیشنوم
فکر میکنم عجب دیوارهای قطوری دارد این زندان!
بیخیالش میشوم
به سلولم برمیگردم و همچنان در لباسهایم حل میشوم
من با دیوارهای خود راحت ترم!
par
