شب قبل از رفتن، دوستان حرفهایی میزدند:
دل پاک داری برایم دعا کن
لیاقت داشتی ، من نداشتم
چه زود سیم اتصالت با خدا وصل شد
و حرفهایی ازین دست!
.
.
.
.
.
إِنَّ اللَّهَ عَلِیمُ بِذَاتِ الصُّدُور...
(تنها خدا به آنچه در دلها میگذرد آگاه است)
............................
پی نوشت:
شاعر میگوید: میگویم:
"کاش این مردم هم "شکر؛ این مردم هم
دانه های دلشان پیدا بود" دانه های دلشان پیدا نیست..."
par
برگشتم، آرام، بیصدا، با دلی که دیگر نداشتم
محمد امین به استقبال آمد؛ به خانه که رسیدیم اذان صبح میوزید...
par
سلام عازم کربلا هستم و آتشفشانی از واژه در گلویم خاموش!
خسته ام
دعا کنید ازمن، چیزی باز نیاید
............
همین
par
توبه
.........
روزنامه اش را خواند
دوش بعد از ظهرش،
چایی اش را نوشید
دستانش را شست
در آینه نگاه کرد
و یک تصمیم تازه گرفت...
par
حرکت کن
مثل سرباز
بایست
مثل سرباز
بنشین
مثل سرباز
بخور
مثل سرباز
بخوان
مثل سرباز
برو
مثل سرباز
بمیر
مثل سرباز
.......................
زندگی سهل ممتنعی ست
+همه سرباز به دنیا می آییم!
!par
حالا رسیده ام به معنای بودن
به اینکه چرا خانه مان خالی نبود؟
تو تمام هستی ما بودی
...
چمدان را که می بستی
بوی بی کسی داشت به مشام میرسید
و ما
چونان در قماری
مات!
یک شبه هستی مان را باختیم
و مبهوتِ کیش تو
به مهره ها ی سوخته ای بدل گشتیم
که شاه خویش را از دست داده اند
...
حالا رسیده ام به معنای جانبازی
به اینکه چقدر جای خالی ات در سینه ام درد میکند!
par
از کنارم برخاستی
که لحظه ای نباشی
.
.
.
و روزهای خوش
به همین سادگی تمام شد!
par
اعتماد به آدمیان
تکیه بر بناییست
که بنیاد ندارد
.....
ای دریغا!
دریغا...
par
از ساره:
چنین ستبر و مغرور که تویی
شوالیه های سرسختی
بی شک به خانه هاشان باز خواهند گشت
به شکوه اَرگ ها سوگند
حرف آمدنت
حتی میان
تَرَک های هر کنگره نیز
پیچیده بود
آن هنگام که ارتشی بودم، از قیصر و کاووس
با خورشید طلوع کرد
معشوقه ای مبعوث در انگور و می
به ظهور ایستاده با تنبور و نی با چشمان عربی،
که تا در من نگریست
امپراطوری برجای بودم، معزول
عالیجنابی سپرانداخته
با ارتشی که دیگر نداشت
با تمام اینها
هرگز چنین برنده نبودم...
p.ar
اشتباه حال این روزهای خیلی ازما:
شاعری قبله نما را گم کرد سجده بر مردم کرد!
طرح از سید حسن حسینی
آنچنان دلم سوخته که اشک هایم هنوز در حال تبخیرند و هرچه مینویسم دود شده، به هوا میرود تا به حال چند کتابخانه به آتش کشیده ام، ناخواسته مواظب چشمهایتان باشید هنگام خواندن این سطور
par
تقدیم به مادربزرگ های خوبِ ما .
عشق یعنی کسی تو خونه هست که یادش نمیره هر روز صبح، گلدونا رو آب بده .
عشق یعنی برای تو و دیگران همیشه یه خونه هست که چراغش روشنه، که خونۀ امیدته .
عشق یعنی صبح، وقتی همه خوابند، یکی بیداره، یکی رفته واسه همه نون تازه بگیره
نهنگ گوژ پشتِ نرِ بزرگ،بینهایت پرخاشگر است
.
.
.
.
.
این فکری بود که بچه ماهی را
برای همیشه
در حاشیۀ دریاچه نگه داشت
92/12/28
par
"من"
شاعر در پی شاهکار است
و حواسش نیست،
شاهان چندان کاری هم نمیکردند...
par
یادش بخیر اونوقتا...
اینجا چند عکس یادگاری از روزای دانشجویی و خوابگاهمون گذاشتم تا هم برای دوستان تجدید خاطره بشه و هم کسایی که مث من دلتنگ گذشته هاشونن با بنده همزاد پنداری کنند و کمی هم همدردی!
آلبوم رو در ادامه مطلب ببینید...
[به دلیل استقبال بینظر ازین پستِ وزین و درخواستهای مکرر دوستانِ فاضلِ بنده چند عکس دیگه هم اضافه شد(حالا اگه یه مطلب علمی میذاشتم باید اینجا مگس میپروندم!)]
"به سوی خراسان"
نه پس کوچه های منتهی به پارک
نه بازار شلوغ روبرو
فردا فقط باید از چادرم بخواهم / که در آغوشم بگیرد
کنارخیابان ایستاده و برای تاکسی راه آهن / دست تکان دهم
.
فردا در را که باز کنی از من، تمامِ شهر کم شده / از تمام عروسک های این اتاق، من.
و از پس پنجرۀ قطار
دخترک برای چمدانِ جا مانده اش
دست تکان میدهد...
par
مورچه ها
آرام
آرام
از خاک بیرونم میکشند
زندگی
از نو شروع شد...
par
"به شارون"
برای کشتنم باید / دلیلی محکمه پسند/ داشته باشی
مثلا دستهای خونی ام...
بعد از پانسمان زخم های کبوتری/ که در حیاط مدرسه افتاده است.
(تقدیم به عمرهای کوتاه بچه های صبرا)
par
خدایا ممنون که بهم غم دادی میدونستی وقتی حالم خوبه کاری باهات ندارم وقتی همه چیز بر وفق مراده، سراغت نمیام ممنون که دوباره غم رو به سراغم فرستادی تا از سرکشی نجاتم بده.
وَ إِذَا مَسَّ الْانسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا
par
با برادر کوچکم
هرچه روزنامه در خانه هست جمع میکنیم
تا غروب
گوشه حیاط
سیب زمینی هایمان را در آتش بپزیم
**** *** ***
روزنامه ها
عکس ها
خبرهای جهان
آرام
آرام
دود میشود
*** *** ***
تکه های برشته را با هیجان در دهان میگذاریم
و به هم میگوییم
عجب به درد میخورند این روزنامه ها
par
تولد به ذات خود عملی خشن است! کافیست کمی دقیق نگاه کنی، حتی رویش یک گیاه مستلزم شکفتن پوستۀ سخت دانه است؛ قضیه همینجاست: «شکفتن درد دارد»
میخواهم بدانی باید این درد را به جان خرید، و باید امیدوار بود، به بلوغ...لطفاً پیش از آن که از درد فریاد کنی چند نفس عمیق بکش؛
...
تو فکر میکنی هنوز فرصت چند تولد را از دست نداده ای؟ دوست عزیز باور نمیکنم کسی آدم باشد و به ماندن اکتفا کند؛ هر روز باید کاری کرد و هر روز باید بزرگ شد. بیا بعد از این از آفرینش خسته نشویم ،چشم به راه شکفتنم...
par
"تنها"
چایی اش را سر میکشد. چایی ام را سر میکشم
روزنامه اش را میخواند. بی اختیار ناخن میجوم
به سینما میرود. آلبوم شخصی ام را ورق میزنم
حوله اش را برمیدارد.شام میخورم
با دیازپام میخوابد. به سوزش معده ام فکر میکنم
گاه گاهی حالش خوب است، به سراغم میاید و از پشت شیشه به هم لبخند میزنیم بی نگرانی از چینهای پیشانی هم
او حرف میزند، من چُرت.
حتی گوشی تلفن را برمیدارد و لبهایش تکان میخورد. نگاهش میکنم بی آنکه بفهمم چه میگوید
شاید صدایم میکند... نمیشنوم
فکر میکنم عجب دیوارهای قطوری دارد این زندان!
بیخیالش میشوم
به سلولم برمیگردم و همچنان در لباسهایم حل میشوم
من با دیوارهای خود راحت ترم!
par
